Choroba posurowicza
Kilkadziesiąt lat temu, kiedy leczenie surowicami odpornościowymi obcogatunkowymi było dość częste, chorobę posurowicza obserwowano znacznie częściej niż obecnie. Leczenie chorób infekcyjnych antybiotykami zmniejszyło ten problem, ale nie wyeliminowało. Surowic obecnie używamy niewiele; przeciw jadowi żmij, zgorzeli gazowej, jadowi kiełbasianemu, bardzo rzadko przeciw błonicy, tężcowi. Przyczyną choroby posurowiczej mogą być również niektóre leki, głównie penicylina, jady owadów, szczepionki, za pomocą których prowadzimy odczulanie. Choroba posurowicza nie jest odczynem atopowym. Powstaje wskutek tworzenia się kompleksów immunologicznych związanych z reakcją typu III. Przy nadmiarze antygenu kompleksy utrzymują się długo w krążeniu w postaci rozpuszczalnej, co stanowi bodziec do tworzenia przeciwciał. Wytrącające się kompleksy wiążą dopełniacz i odkładają się w ścianach naczyń, co prowadzi do objawów wielonarządowych. Najważniejsze z nich, to gorączka, uczucie ogólnego rozbicia, bóle mięśniowe i stawowe, czasem obrzęki stawów, swędzące zmiany skórne pokrzywkoworumieniowe, powiększenie węzłów chłonnych. W klasycznej postaci objawy występują w ciągu 7—14 dni, a czasem nawet po 21 dniach od wprowadzenia czynnika alergizującego. Jeżeli substancja ta działa na ustrój po raz kolejny, objawy mogą wystąpić dużo szybciej. Przebieg choroby jest przeważnie dość łagodny, niekiedy jednak mogą występować groźne objawy. Poprawę najczęściej obserwuje się po paru dniach, czasem objawy utrzymują się długo. Dzieci z chorobą posurowicza powinny być hospitalizowane, gdyż trudno przewidzieć nasilenie toczącego się w ustroju procesu alergicznego. Warto odwiedzić też strony: System reklamy Test Warto odwiedzić też strony: emdro.pl/przeszczep-wlosow.html | medycyna i zdrowie | iqgreen opinie
