Wyprysk
Mianem wyprysku określa się różne postaci alergicznego zapalenia skóry, charakteryzujące się stanem zapalnym naskórka i górnych warstw skóry. Początkowo ogniska zaczerwienienia w zdrowej skórze pokrywają się drobnymi pęcherzykami, które pękając charakterystycznie sączą. Wydzielina przysychając tworzy strupy. Atopowy wyprysk niemowlęcy rozpoczyna się już od 2—3 miesiąca życia zmianami na twarzy, głównie na policzkach. Skóra jest napięta, zaczerwieniona, delikatnie się łuszczy, czasem sączy. Mówimy wówczas że są to „policzki lakierowane”. Zmiany mogą się rozszerzać na szyję, a w bardziej nasilonych stanach obejmują całe ciało. Zmianom skórnym towarzyszy świąd, który nasila się w okresach zaostrzeń i wywołuje trudne do opanowania drapanie, które z kolei zaostrza zmiany skórne jak każdy uraz mechaniczny. Dzieci takie są niespokojne, pobudliwe, źle sypiają. Przyczyną wyprysku atopowego są najczęściej alergeny pokarmowe, rzadziej inhalacyjne. Tego typu zmiany ustępują na ogół samoistnie około 2 roku życia. Często w tym czasie rozpoczyna się astma. Mówimy wówczas, że u dziecka zmienił się narząd wstrząsowy, którym odtąd jest nie skóra, a błona śluzowa oskrzeli. Jeżeli wyprysk nie ustępuje we wspomnianym czasie albo pojawia się później, ok. 4—5 roku życia, charakter zmian jest inny. Obejmuje wówczas głównie zgięcia kończyn, czasem szyi i rąk. Zaostrzenie zmian tego typu obserwuje się głównie zimą, kiedy dodatkowym czynnikiem drażniącym może być ubranie, np. sweterki z wełny, rajstopy z syntetyków. Tam gdzie wyprysk trwa dłużej, skóra staje się zgrubiała, szorstka, sucha, z licznymi śladami po zadrapaniach. Nierzadko dołącza się stan zapalny. Szczególnie dotkliwe są zmiany okołopaznokciowe i obejmujące brzuśce palców w postaci bolesnych pęknięć skóry. Świerzbiączka jest również odmianą wyprysku. Zmiany obejmują przeważnie rozległe przestrzenie skóry. Świąd jest objawem dominującym. W świerzbiączce rzadko udaje się wykryć alergeny uczulające. Duży wpływ na przebieg zmian mają różne czynniki dodatkowe: hormonalne, klimatyczne, a przede wszystkim emocjonalne. Leczenie świerzbiączki jest zadaniem trudnym i wymaga ścisłego połączenia wysiłków lekarza i rodziców, czasem psychologa. Można oczekiwać pomyślnych wyników leczenia wyprysku, jeżeli uda się opanować świąd, wyeliminować podejrzane alergeny i drażnienie mechaniczne oraz wpływ czynników emocjonalnych. Zadania pielęgnacyjne dla rodziców są trudne, uciążliwe, ale przynoszą realną poprawę. Należy zakładać opatrunki w miejscach narażonych na drapanie, zwłaszcza gdy rany sączą, skórę utrzymywać w czystości zapobiegając poceniu, kąpiąc dziecko w wodzie z krochmalem lub otrębami, natłuszczać skórę. Należy też zwracać uwagę na środki piorące i kosmetyki dziecka, które mogą spełniać rolę czynników drażniących. Najlepiej prać ubranie dziecka w płatkach mydlanych i stosować jak najmniej kosmetyków. Wyprysk kontaktowy u dzieci występuje rzadziej niż u dorosłych, u których może być jednym z objawów choroby zawodowej, rezultatem stałego kontaktu z alergenem. Nie jest to choroba atopową. Alergenami są najczęściej różne syntetyczne związki chemiczne, farby, lakiery, barwniki, żywice i aminy aromatyczne, guma, a także tkaniny naturalne, niektóre metale (patrz str. 16). Dzieci mogą się stykać z różnymi produktami przemysłowymi, na których są lub w których skład wchodzą alergeny. Uczulać więc mogą: części ubrania, obuwie, środki piorące, kosmetyki, zabawki, a także leki. Warto odwiedzić też strony: dentyści kraków | bombki producent
