Fizykoterapia i gimnastyka usprawniająca
Dzieci nawet ze średnio ciężką astmą są na ogół mniej sprawne, ponieważ często chorują i pozostają w łóżku, zakazuje się im ruchu, żeby się nie męczyły lub nie pociły. Jeśli czują się lepiej i uda się im wyrwać na rower lub brać udział w zabawie z rówieśnikami, robią to bez umiaru i rzeczywiście często potem chorują. Dziecku z astmą nie można ciągle ograniczać ruchu, straszyć je wystąpieniem duszności. Rodzice muszą kontrolować ruch dziecka, odpowiednio dozować go, uzasadniając rygory nie upośledzoną wydolnością dziecka, a rodzajem gry lub zabawy, która wymaga ruchu z przerwami na odpoczynek. Tak zwane próby wysiłkowe stosowane u dzieci z astmą wykazały, że krótkotrwały 3—5minutowy wysiłek znosi dziecko bardzo dobrze, zwiększa nawet wentylację płuc. Jednak kilkunastominutowy wysiłek, zwłaszcza dość duży, prowadzi rzeczywiście do obturacji oskrzeli i może wówczas wystąpić duszność. Każdy rodzaj sportu lub zabawy, podczas której dziecko trochę się rusza, a trochę stoi, jest najodpowiedniejszy dla astmatyka. Mniej wskazany jest udział w sporcie wyczynowym. Chęć dorównania innym i emocje wynikające z rywalizacji powodują, że dziecko zaczyna odpoczywać dopiero wtedy, kiedy już pojawia się uczucie duszności lub rozpoczyna trudny do opanowania kaszel. W takiej sytuacji trudno mówić o dobroczynnym wpływie sportu. Umiejętne dozowanie ćwiczeń, inhalacja leku przed gimnastyką mogą na tyle poprawić sprawność dziecka, że będzie dobrze tolerować wysiłek trwający dłużej. Wymaga to jednak pewnego czasu. Zawstydzanie dziecka przed klasą, że nie potrafi wykonać jakiegoś ćwiczenia na gimnastyce jak inni lub posądzanie go o to, że przesadnie zwraca uwagę na objawy swej choroby, nie powinno zdarzać się. Ze sportów, jakie dziecko z astmą toleruje najlepiej, trzeba wymienić pływanie lub jazdę na rowerze. Dzieci z astmą i innymi chorobami układu oddechowego powinny się nauczyć specjalnego oddychania z uruchamianiem przepony i tłoczni brzusznej przy rozluźnieniu mięśni górnej części klatki piersiowej (ryc. 9). Nabycie tego typu sprawności pozwala dziecku na łatwiejsze i skuteczniejsze oddychanie w czasie napadu. U dzieci młodszych można stosować gimnastykę bierną, wciągać je w różne zabawy zwiększające pojemność płuc, np. dmuchanie balonika, puszczanie baniek z mydła przez słomkę czy zawody z piłeczką pingpongową dmuchaną przez stół. Wszystkie te ćwiczenia i zabawy powinni rodzice prowadzić systematycznie, dostosowując ich zakres do pogody i możliwości dziecka. W razie zalegania wydzieliny w oskrzelach można stosować drenaż ułożeniowy połączony z oklepywaniem. Najpierw podajemy dziecku leki rozrzedzające śluz, inhalacje z sody lub soli fizjologicznej, jeśli to możliwe, albo włączamy nawilżacz i układając dziecko głową w dół — oklepujemy klatkę piersiową od dołu ku górze. Pobudza to kaszel i ułatwia odkrztuszanie wydzieliny. Uzyskana w ten sposób poprawa drożności znacznie usprawnia oddech dziecka. Drenaż pozycyjny jest bardziej skuteczny w ograniczonych chorobach oskrzeli lub płuc niż w astmie, w której mamy do czynienia ze zmianami rozlanymi. Drenaż z oklepywaniem należy wykonywać rano, aby usunąć wydzielinę nagromadzoną przez noc. Jeżeli istnieje skurcz oskrzeli, można podać przed tym zabiegiem lek rozkurczowy w inhalacji. Jedno z rodziców lub oboje powinni nauczyć się sprawnego wykonywania tych zabiegów. Warto odwiedzić też strony: http://dentalservice.pl/usluga-stomatologia-pierwszego-kontaktu-62.html | http://bezkompleksu24.pl/
